Przy okazji zawodów Rowerem na Śnieżkę spędziliśmy kilka dni w Karpaczu. Zazwyczaj było tak, że jeździliśmy sobie po górach, a na koniec były zawody. Tym razem wyjazd był nieco inny, bo zaczęliśmy od zawodów, a potem czekały nas spokojne dni spędzone na jeździe po Karkonoszach.
Mieliśmy już okazję jeździć po okolicach Karpacza, ale wtedy jeszcze nie było Pasma Rowerowego Olbrzymy w skład którego wchodzi ponad 70 kilometrów singlów z podziałem na sekcje z różną skalą trudności. Mamy okazję to sprawdzić, więc ruszamy w okolice Borowic.
Pasmo Rowerowe Olbrzymy, czyli Czart, Błotnik, Borowy, Poświst, Skrzat i Utopiec
Każdy przygotowany single track ma swoją nazwę (pochodzą od słowiańskich bogów i demonów) i podzielony jest na sekcje. Tak ułożyliśmy trasę, aby fajnie się to wszystko łączyło i nie zawsze robiliśmy pełną pętlę. Z tych wszystkich kilometrów przygotowanych tras liznęliśmy może kilkanaście.
Dotychczas mieliśmy okazje liznąć trochę singli w okolicy Szklarskiej Poręby i Świeradowa-Zdrój. Tamte są na pewno łatwiejsze, tutaj pojawia się trochę kamieni, a np. Czart przeznaczony jest już dla zaawansowanych rowerzystów, bo pojawiają się tam konkretne dropy.
Jedynym momentem zawahania był Borowy, bo okazał się pod górę. Kombinowaliśmy jakiś objazd, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się nim jechać i to był strzał w dziesiątkę. Może początek trochę mógł wystraszyć, ale potem widoki wynagrodziły wszystko.
Po singlach jeździło się super, a Gosia tak się w to wszystko wkręciła i z balastem w postaci sakw ostro szalała sobie na singlach. Musiałem solidnie kręcić nogami, aby mieć ją w zasięgu wzroku.
Po fantastycznych singlach poszaleliśmy i pora wrócić na asfalt, który zaprowadzi nas na samo odrodzenie. To taka wisienka na torcie przygotowana na koniec dnia.
W kierunku Odrodzenia
Gosia złapała bakcyla na „szczytowanie”, więc nie mogliśmy odpuścić jednego z najbardziej wymagających podjazdów w Polsce. Single track Utopiec świetnie wyprowadzi nas na Drogę Sudecką i stamtąd to na szczyt w zasadzie rzut beretem… z jakieś 4 kilometry z hakiem 😉
Na samą górę prowadzi asfalt, ale miejscami jest on fatalnej jakości. Wyłączony jest tam ruch kołowy, więc spotkamy tylko samochody z zaopatrzeniem oraz pieszych… ewentualnie innych rowerzystów. Podjazd się ciągnie niemiłosiernie i daje w kość. W zasadzie są dwa trudniejsze fragmenty, gdzie nachylenie przekracza wtedy 25%.
Dojazd na górę to jeszcze nie koniec, bo lądujemy przy granicy z Czechami i mamy zaliczoną Przełęcz Karkonoską. Wskakujemy do naszych sąsiadów i jeszcze kawałek do góry do polskiego schroniska „Odrodzenie”, które znajduje się na wysokości 1236 m n.p.m.
Ja akurat cały wypad w góry z racji zawodów objeżdżałem na wyścigowym góralu. Gosia natomiast była wozem transportowym, bo ani myślała zostawić sakwy w domu. Tak więc waga wcale jej na takich podjazdach nie pomaga. Dobrze, że sama jest drobna, to można coś tam dorzucić. Jednak i tak trzeba mieć zaparcie, aby z tym całym balastem ładować się na takie wysokości.
Czekał nas zjazd w dół. Bluzy na siebie i lecimy na dół. Mamy asfaltowy zjazd, który wielce problematyczny nie jest, ale przede wszystkim trzeba uważać na ubytki w asfalcie.
Mieliśmy jeszcze w planach parę singli, ale sporo czasu nam uciekło, a czekał nas jeszcze powrót do Karpacza, oczywiście pod górę. Musieliśmy odpuścić i wracać do miejsca noclegu.