Plenerowe imprezy wróciły do łask i w Sierakowie odbył się Europejski Piknik Napoleoński oraz Jarmark Europejski. Tych klimatów naocznie nie miliśmy okazji doświadczyć, więc wspólnie podjęliśmy z Gosią decyzję, że jedziemy.
Tym razem postawiliśmy na 100% dojazd i powrót na kołach. Sieraków wcale tak daleko nie jest, a przy okazji będziemy mogli zwiedzić trochę tamtejszych okolic. Pomysł może był dobry, ale szybko zostaliśmy pokarani :/
Za Międzychodem ładujemy się do lasu, aby dalej kierować się szlakami rowerowymi. Las to w zasadzie jedna, wielka piaskownica. Klimat okolic Międzychodu nie odbiega wielce od tych międzyrzeckich. Szlaków jest tam dużo i tyle samo piachu.
Po drodze spotkaliśmy innych rowerzystów, bardziej takich niedzielnych, którzy władowali się na tą samą trasę, co my. Były momenty, że trzeba było przepychać rowery i mi nawet udało się zbadać strukturę piachu z bliskiej odległości.
Koniec końców wydostaliśmy się na asfalt w miejscowości Górka, a stamtąd to już zaledwie 3 kilometry do Sierakowa. Impreza odbywała się przy moście, więc z namierzeniem miejsca nie było większych problemów. Swoją drogą Sieraków nie jest jakimś dużym miastem. Najważniejsze, że mają tam lodziarnię… ba… i to nawet nie jedną.
Jakiekolwiek imprezy w klimatach danej epoki odbywają się w taki sam sposób. Mamy część stoiskową, gdzie znajdziemy rękodzielników, żarcie i wszelkiego rodzaju stowarzyszenia. Nowym punktem w tym roku są miejsca szczepień, które w zasadzie klientów to musiałyby sprowadzać tam siłą. Drugą częścią jest obozowisko, czyli miasteczko z namiotów, gdzie żyją rekonstruktorzy.
Rowery ulokowaliśmy w bezpiecznym miejscu i wybraliśmy się na rundę po stoiskach. Przyznawany był laur kulinarny i nagrodę otrzymała szkoła z Sierakowa, która serwowała odwiedzającym rosół z karpia.
Klimaty nie moje, bo wielkim fanem zup nie jestem, ale po reakcji osób to musiało być dosyć smaczne. Dla mnie połączenie gorącego rosołu z gorącem lata to ostatnie co chciałbym łączyć. Łyka tam wziąłem, Gosia wypiła więcej i bardzie ona może się wypowiedzieć na temat smaku.
Uśmiech na twarzy wywołało także stoisko Browaru Gzub, które w każdym innym przypadku bym nie zauważył. Jednak to Ci panowie są organizatorami Piwnej Mili w Poznaniu. Mam fajne wspomnienia z zawodów, więc tam musieliśmy się zatrzymać na chwilę.
Z głośników zapowiedziano pokazów ptaków drapieżnych. Zaciekawieni udaliśmy się na miejsce i jak dla mnie był to najlepszy punkt dnia. Zaprezentowano trzy ptaki (imion niestety nie pamiętam).
Pokaz świetny i ani przez moment się nie nudziłem. Dużo ciekawych rzeczy opowiedziane o ptakach i w praktyce zaprezentowanie ich możliwości, m.in. bezszelestności sowy i zwinności jastrzębia.
Chwilę później odbyły się pokazy dżygitówki zaprezentowany przez Apolinarski Group. Miałem okazję już dwa razy widzieć ich w akcji i nie spodziewałem się niczego nowego. Było też bardzo gorąco i konie nie za bardzo chciały współpracować. Oczywiście nie umniejszam zdolności, bo jak ktoś nie widział tych wszystkich akrobacji to na pewno będzie po dużym wrażeniem.
Czas szybko uciekał, a my musieliśmy wrócić do domu, bo czekało nas jeszcze sporo kilometrów. Na 18:30 zaplanowano inscenizację, a o 22 pokaz nocny artylerii. Dla nas to niestety za późno. Chociaż w głowie rodził się pomysł nocnego powrotu.
Zanim jednak wyruszyliśmy w drogę powrotną to odwiedziliśmy jeszcze panów od ptactwa. Na spokojnie można było przyjrzeć się ptakom, które spokojnie siedziały sobie na pieńkach.
Ptaki przepiękne, ale całe show skradł mały szkrab – roczna sówka z inkubatora.
Moglibyśmy tak stać i się na sówkę patrzeć, ale trzeba ruszać do domu. Tym razem jedziemy z drugiej strony Warty. Ostatnie kilometry już w zbliżającej się ciemności.
