Nastała zima, ale na szczęście w warunkach atmosferycznych na próżno jej szukać. Im mniej śniegu, tym lepiej dla mnie, bo już dawno minął okres, kiedy to z białości za oknem się cieszyłem.
Postanowiliśmy z Gosią wybrać się do Krzyża Wielkopolskiego, aby tam spotkać się z naszymi znajomymi. Pogoda bardzo mglista, ale jak na grudzień to temperatura dodatnia. Jedynym problemem są parujące okulary, ale jakoś musimy sobie z tym radzić. Ładujemy się do szynobusu, aby po godzinie 8 zameldować się na dworcu już na miejscu spotkania. Parę minut później pojawia się Leszek, a Marek już gdzieś tam krąży po centrum miasta wypatrując nas.
W stosunku 3:1 (trzech facetów, jedna dziewczyna) wyruszamy na zaplanowaną trasę. Leszek jest jej pomysłodawcą, Marek koordynatorem, a ja w miarę potrzeby nawigującym. Dla bezpieczeństwa, Gosia ze swoją orientacją w terenie została odstawiona na bok 😉 Niech się skupi na korzystaniu z rowerowego dnia, a planowanie, nawigowanie, itp. zostawi mężczyznom.
Mijaliśmy sporo jezior, ale przez mgłę część w ogóle była niezauważalna. Mieliśmy jednak w swojej grupie Marka, który te tereny zna bardzo dobrze, więc pokazywał nam, gdzie akurat jest jakieś jezioro i musieliśmy włączyć swoją wyobraźnię, aby je tam zobaczyć.
Szutrami, lasami, poboczami, błotami zmierzamy w kierunku Dobiegniewa. Marek stara nam się pokazać jakieś fajne miejsca i tak lądujemy w Nowym Młynie, gdzie znajduje się… tutaj niespodzianka… młyn 🙂
Trochę dłuższy przystanek. Nie znam osoby, która nie lubi kaczek, a tutaj mieliśmy ich sporo. Tak więc komórki, aparaty poszły w ruch i nawet mgła nie stała się problemem.
Jezioro Wielgie mimo, że jest dosyć sporawe, to my mogliśmy zobaczyć tylko jego skrawek. Kaczki… było ich sporo, ale niestety ktoś je wystraszył. Dobiegniew w zasadzie ominęliśmy trochę bokiem, bo nie było sensu przebijać się przez centrum. Bardziej ciągnęło nas do lasu.
Przelatując przez Osiek na chwilę zatrzymaliśmy się przy ruinach pałacu, których pochodzi z pierwszej połowy XIX wieku.
Chwilę później pojawia się Chomętowo i drogowskaz prowadzony do spalonego mostu, który już spalony nie jest. Teraz to Most Pojednania. Znajduje się tam wieża widokowa z której można zobaczyć wielkość Jeziora Osiek. My oczywiście z racji mgły nie jesteśmy w stanie zbyt dużo zobaczyć, ale miejsce bardzo ciekawe. Na pewno warte odwiedzenia.
Tyle widoków. Potem lądujemy w lesie, dosyć pagórkowatym lesie. Jak to ujął Leszek „trasa wzdłuż jezior”, które ciągle widzieliśmy głównie swoją wyobraźnią.
Ku zaskoczeniu wszystkich nagle w środku lasu pojawia się domek. Okazuje się, że jest to Domek Pod Lipą, który należy do Koła Łowieckiego Knieja.
Bardzo fajne miejsca w środku lasu, cisza, spokój. Myśliwi mają świetne miejsce na… regenerację.
Nas czekał zjazd ze wzgórz, gdzie zrobiliśmy trochę przewyższeń i nawet nie zdążyliśmy wytrzeć zaparowanych okularów, a znajdowaliśmy się na asfalcie prowadzącym do Drezdenka. Wybraliśmy wariant aby wałem przedostać się w kierunku Trzebicza. Tam czekało nas kilka ciekawych, świątecznych akcentów.
Zagadka bez nagród:
Święta, świętami i akcenty z tym związane zostawiamy w Trzebiczu. Ruszamy dalej i po jakimś czasie meldujemy się w Rąpinie. Tutaj nasze drogi się rozchodzą. Ja z Gosią ruszamy w kierunku Gościmia i dalej na Gorzów, a Leszek z Markiem w przeciwnym kierunku. Wszyscy są zaskoczeni, że mimo dosyć trudnego terenu poszło nam bardzo sprawnie. W planach był powrót wieczornymm pociągiem, a że zostało sporo czasu to dorzucimy trochę kilometrów wracając do domu, jak na rowerzystów przystało.